ડો. સ્પંદન ઠાકરનું જીવન આનંદમય અને લોકો સાથે જોડાવાનું હતું. તેઓ હંમેશા ખુશ, મિત્રોને સહારો આપતી અને લોકોને ‘ના’ કહેતા ન હતા. પણ સમય સાથે અજાણ્યો થાક અને એકલતાનો અનુભવ થયો. લોકો સાથે રહેવું હવે દબાણ લાગવા લાગ્યું, અને તેમણે પોતાની ‘સોશિયલ બેટરી’ અને શાંતિ માટે એકલા સમયની મહત્વતા સમજાની. રચનાએ પોતાની મર્યાદા શીખી, મી-ટાઈમની કદર કરવા લાગી અને હવે ‘ના’ કહેવાનું શીખી લીધું. હવે તેમની મનની શાંતિ એ સૌથી અગત્યની છે.